Наталля Бучынская
“Незабыўныя сустрэчы з авечкай Адэляй, або [email protected]”
Мінск: “Мастацкая літаратура”
Пра кнігу:
На сакавітым лужку непадалёк ад вялікага горада працуе авечка Адэля. Кім? Вядома ж, авечкай! У яе абавязках — гадаваць шаўкавістую воўначку на прыгожыя швэдры, сукенкі і цёплыя валёнкі. Адэля надзвычай любіць сваю працу, але нястомна шукае сваё найвышэйшае прызначэнне. З гэтай нагоды яна бясконца трапляе ў надзвычайныя сітуацыі. Адэля вельмі абаяльная, але няўрымслівая і ўпартая асоба, упэўненая ў сваёй выключнасці. Авечачка змагаецца з “нервовай цёткай”, ідзе ў самаволку, піша лісты ў Грынпіс, трапляе ў міліцыю… На долю яе сяброў — рахманых козачак Малімонкі і Даліктусі, уражлівага Баранчыка — таксама прыпадае шмат здарэнняў. Адэля мае вельмі добрыя арганізатарскія здольнасці, таму яна заўсёды знаходзіць таго, хто ажыццявіць яе ідэі і вырашыць праблемы. Дзякуючы гэтаму я, аўтарка кнігі, Наталля Бучынская, неаднойчы трапляла разам з Адэляй у недарэчнае становішча. А ўсё таму, што мая гераіня прагне славы.
Пра аўтара:
Наталля Бучынская — дзіцячая пісьменніца. Нарадзілася 24 лютага 1970 года ў вёсцы Ідолта на Мёршчыне ў сям’і настаўнікаў. У 1993 годзе скончыла філалагічны факультэт БДУ, аддзяленне беларускай і рускай мовы і літаратуры. Першая казка была надрукаваная ў газеце “Сцяг працы” (Мёрскі р-н) ў 1986 годзе. Казкі гучалі ў радыёперадачы “Рамантыкі”, друкаваліся ў дзіцячых часопісах “Вясёлка”, “Островок”, “Городской газете”, зборніках серыі “Беларуская аўтарская казка”: “Чароўныя пацеркі”, “Вежа міру”, “Залаты талер” выдавецтва “Мастацкая літаратура”, у зборніку “Блакітная кніга ў творах беларускіх пісьменнікаў” выдавецтва “Літаратура і мастацтва”, у зборніках серыі “Школьная бібліятэка”, у “Зборніку апавяданняў для пазакласнага чытання вучняў пачатковай школы“ і “Пакліч у госці сонца”. У серыі “Казкі ХХІ стагоддзя” ў 2008 годзе выйшла кніга “Прыгоды маленькай Машынкі”, у 2012 годзе з'явіўся яе аўтарскі пераклад на рускую мову.
Адэля рвецца да славы
Я асабіста знаёмая з авечкай Адэляй. Уявіце сабе, нядаўна прыбягае яна да мяне: выгляд няшчасны, куточкі рота апушчаныя.
— Што здарылася? — спалохалася я.
— Спадарыня Наталля! Ну чаму лёс такі несправядлівы да мяне?! — з роспаччу пачала Адэля.— Пра каго толькі ні пішуць кніжкі! Вы вунь нядаўна нават пра машынку не паленаваліся напісаць… А чым жа я горшая? Мяркуйце самі — і вочкі ў мяне разумныя, і ўсмешка лагодная, воўначка такая ўжо шаўкавістая! А што да яе колеру — дык у мяне найлепшы! Я не проста бландынка, — мая воўначка аддае блакітам! — Адэля схапіла са стала шклянку вады і нагбом выпіла.– Да таго ж я асоба вельмі выхаваная і дасціпная, гламурная, з тонкім пачуццём гумару. Чытаць пра мяне было б адно задавальненне!
— І чаго ты ад мяне хочаш? — запытала я.
— Ах, ну гэта ж відавочна! Вы пісьменніца. Напішыце пра мяне цудоўную кнігу! Раскажыце пра мае прыгоды, вандроўкі, захапленні і спадзяванні, апішыце, якая я прыгожая і разумная… — Адэля ад замілавання сабой ажно вочкі закаціла.
— Чакай-чакай! Пра якія вандроўкі і прыгоды? Я ж ведаю, што ты ў жыцці ніводнай вандроўкі не здзейсніла. А што да прыгод, дык сама на мінулым тыдні абуралася, маўляў, жыццё ў цябе шэрае і нецікавае.
— Не, спадарыня Наталля! Вы памыляецеся! Я сама памылялася! Паверце, кожны мой дзень напоўнены незвычайнымі здарэннямі і ўражаннямі!
— Напрыклад? — Пакуль што мяне гэта размова забаўляла.
— Напрыклад,— Адэля ад хвалявання ўскочыла на канапу, нават не выцершы капытцаў аб дыванок, што ляжаў побач,— напрыклад, учора я спляла сабе цудоўны вяночак з дзьмухаўцоў і сфатаграфавалася ў ім. Фота выйшла такім прыгожым, што яго размясцілі ў вітрыне фотаатэлье. А заўчора зрабіла самалёцік з паперы і цалюткі дзень лятала на ім пад аблокамі…
— Гэта добра, — адказала я, — але сюжэта пра фотаздымак і самалёцік замала нават для маленькага апавядання, а ты цэлую кніжку хочаш. Да таго ж чытачам больш цікава даведацца пра якія надзвычайныя здарэнні.
— Дык што ж рабіць? Няўжо праз тое, што я ніколі не трапляю ў неверагодныя прыгоды, мне давядзецца ўсё жыццё гібець у невядомасці?
— Што ж... І праўда. Але можна, калі ўжо табе гэтак хочацца, стаць знакамітай іншым спосабам. Паехаць у якую экспедыцыю, арганізаваць свята, намаляваць карціну, выправіцца ў вандроўку вакол свету…
— Ах, спадарыня Наталля! Я вам шчыра абяцаю ўсё гэта зрабіць! Але ж я хачу, каб увесь свет даведаўся пра маё хараство, розум і дасціпнасць, а вы прапаноўваеце не зусім тое, што мне трэба.
— Ды зразумей жа, Адэля! Для напісання кнігі патрэбная цікавая тэма, ідэя, сюжэт.— Мне ўжо не цярпелася скончыць гэтую гутарку і зноў сесці за працу.
— Дык гэта ўсё ў вас павінна быць — вы ж пішаце. А мая задача — быць галоўнай гераіняй кнігі. Я ведаю, як мы зробім! Я буду адвячоркам забягаць да вас і расказваць, што здарылася са мной, а вы будзеце занатоўваць. І выйдзе кніга! Ну, калі ласка! Калі ласка!
— Адэля ўмольна склала капыткі.
Я даю згоду
У мяне ўжо галава ішла кругам. На стале ляжаў стос неразабраных папер, працаваў камп’ютар, была яшчэ процьма спраў. Але я разумела, што так лёгка ад Адэлі не адчэпішся.
— Добра,— згадзілася я нарэшце, з сумам успомніўшы так і недапісаную казку пра бабрыную сямейку.
— Даяце слова? — Адэля відавочна старалася замацаваць свой поспех.
— Даю,— прамовіла я стомлена.
— Я ведала, што вы не адмовіцеся! — аж заскакала Адэля.
— Пачакай, у мяне ёсць умовы! — я ўсё ж думала не здавацца без бою.
— Мне трэба сфатаграфавацца для тытульнага аркуша? Ці, можа, лепш да мастака наведацца — заказаць свой партрэт? Гэта так сучасна!
— Адэля! Паслухай мяне! Рабіць фотаздымкі і партрэты пакуль што зарана. Я пачну пісаць, але толькі з той умовай, што расказваць пра сябе ты будзеш праўдзіва, нічога не выдумляючы.
— Што вы, пані Наталля! Як вы можаце так гаварыць, ведаючы мяне?! — абурылася Адэля.
— Ведаю добра і таму настойваю на сваёй умове, — уперлася я.
— Ах, ну што з вамі зробіш, — Адэля мякка дакранулася капытком да маёй рукі.— Я абяцаю. І нават у падарожжа вакол свету выпраўлюся дзеля вас.
Я ўсміхнулася — для мяне гэта было б нядрэннае выйсце са становішча. Колькі памятаю Адэлю, яна ўсё збіралася ў Вялікае Падарожжа. Хоць далей гучных абвестак пра свае намеры і складвання плецачка справа так ніколі і не даходзіла. Аднак нагадваць пра гэта я не стала.
— Добра, заходзь да мяне заўтра адвячоркам. Паслухаю, што ты зможаш мне расказаць. І не спазняйся, калі ласка!
— Ні-за-вош-та,— шчыра ўсклікнула Адэля,— дзеля такой сур’ёзнай і важнай справы я не спазнюся. — Вы ж мяне ведаеце…
Адэля ўрэшце накіравалася да дзвярэй, але на парозе азірнулася:
— Памятайце, вы абяцалі! Глядзіце, мая дарагая, можа, дзякуючы кнізе пра мяне,вы яшчэ і самі знакамітай станеце.
Дзверы зачыніліся, а я засталася ў поўнай разгубленасці. Гэта ж трэба! Мала таго, што ўгаварыла мяне ўзяцца за напісанне кніжкі, хоць у мяне шмат іншых няскончаных сюжэтаў, дык ужо і зоркай сябе адчувае і мне абяцае славу.
Я прысела на канапу і задумалася. І што цяпер рабіць? Узяўся за гуж — не кажы, што не дуж. Паабяцала — трэба выконваць.
Праўда, ведаючы пэўную Адэліну легкадумнасць, заставалася яшчэ невялічкая імавернасць таго, што яна сама забудзецца пра сваю фантазію. Наўрад ці.
