Аксана Спрынчан
“Таташ Яраш, мамана Аксана і дачэта Альжбета: Поўны эксклюзіў. Гісторыі з-пад фіялетавага парасона”
Мінск: “Мастацкая літаратура”
Пра кнігу:
“Таташ Яраш, мамана Аксана, дачэта Альжбэта. Поўны эксклюзіў” — пазітыўная і пазнавальная кніга пра сям’ю, словы і сваю краіну. Шчасце — адначасна і проста, і эксклюзіўна, калі сям’я поўная любові да гульняў, прыгодаў і творчасці. Гэтая кніга для тых, хто хоча запэўніцца, што ягоная сям’я — не меней цікавая і вясёлая.
Пра аўтара:
Аксана Спрынчан нарадзілася 23 жніўня 1973 года ў Лунінцы. Працавала вядучым навуковым рэдактарам рэдакцыі літаратуры і мастацтва выдавецтва “Беларуская Энцыклапедыя”, з 2006 года — рэдактар у выдавецтве “Мастацкая літаратура”. Сябар Саюза беларускіх пісьменнікаў (з 2005 года). Дырэктарка Паэтычнага тэатра “Арт. С” (art-s.by). Аўтар кніг паэзіі “Вершы ад А.” (2004), “ЖываЯ” (2008), SMS-п'есКІ з антрактам-размовай праз тэлефон “Дарога і Шлях” (у сааўтарстве з філосафам Алесем Анціпенкам, 2006), “беларускай энцыклапедыі пачуццяў” “Хата для Моўчы” (2007), кнігі для дзяцей “Незвычайная энцыклапедыя беларускіх народных інструментаў” (у суаўтарстве з Ярашам Малішэўскім, 2010).
Няма нічога жахлівей за дождж. Толькі не падумайце, што для мяне. Вядома ж, не. А для каго? — запытаеце вы. І мне давядзецца прызнацца, што для майго таты. Ён нічога ў свеце не баіцца. Нічога, апрача дажджу. Яго не ратуюць ні гумовікі, ні марынаркі, ні парасоны. Ён кажа, што адразу вымакае наскрозь, і гэта вымагае выдаткаў: шмат вады на ванну і гарачую гарбату, нямала малінавага сочыва, фена, лепшага, чым у феі, і яшчэ безліч прыемных дробязяў, нават для тых, хто не вымакае.
Мой тата ніяк не можа даць веры, што кагосьці ратуюць гума, плашчоўка і тканіна на спіцах. Ён нават думае, што і ад гісторый, як і ад яго, пасля дажджу застаюцца адныя ніткі. Хоць колькі я не глядзела на змоклага тату, ніякай ніткі не бачыла: ні белай, ні чырвонай, ні доўгай, ні кароткай. Можа, толькі дарослыя бачаць гэтыя ніткі. Але тату я веру, і таму мы з мамаю пачапілі на старой грушы стары фіялетавы парасон, каб хаваць пад ім гісторыі для таты.
І гісторыям пад ім вельмі спадабалася. І не толькі ў дождж, але і ў спёку. І ўлетку, бо ў слове “фія-лета-вы” ёсць слова “лета”. І ўзімку, бо парасон нагадвае лета.
Аёй, забылася сказаць, што мяне клічуць Альжбэта. Маё імя рыфмуецца са словамі “гэта” і “лета”. І тата часта паўтарае: “Альжбэта — гэта лета”. Насамрэч прыдумала тое мама. Але тата будзе дужа перажываць, калі я скажу яму пра гэта. А навошта, каб нехта перажываў у сям’і, дзе жывуць у рыфму таташ Яраш, мамана Аксана і дачэта Альжбэта.
